WiMax بابردي برابر 50 کيلومتر و سرعت دسترسي معادل 70 مگا بيت بر ثانيه،‌در حال تکامل بخشيدن به فناوري ASL است . نقطه ضعف بزرگ فناوري هاي باند پهن فعلي آن است که به دليل نياز به سيم کشي، نمي توانند همه مناطق را پوشش دهند. زيرا امکان سيم کشي در همه جا وجود ندارد. فناوري WiMax آمده تا اين مشکل را مرتفع کند WiMax مي تواند امکان دسترسي به باند پهن را براي مشترکان معمولي و تجاري به صورت بي سيم فراهم کند.
البته WiMax رقيب LAN بي سيم نيست. اما انحصار آن را به چالش مي کشد. WiMax اينترنت را با سرعت 70 مگا بيت بر ثانيه و در محدوده اي 50 کيلومتري به مجتمع ها و ساختمان ها مي رساند و از آن جا به بعد، ايستگاه هاي کاري از طريق Wlan يا شبکه سيمي به اينترنت متصل مي شوند. بالاتر، سريعتر،‌بيشتر نبايد سريعا تحت تاثير اعداد و ارقامي که نشان دهنده سرعت بالاي دسترسي و مسائلي از اين قبيل است، قرار گرفت . اين پارامترها تنها در شرايط آزمايشگاهي حاصل مي شوند و در شرايط واقعي، اين ظرفيت بين مشترکان به اشتراک گذاشته مي شنود. به عنوان مثال،‌اگر 50 مشترک وجود مي شوند. به عنوان مثال، اگر50 مشترک وجود داشته باشند، به هر کدام از آن ها تنها 1.44 مگا بيت بر ثانيه مي رسد و در محدوده 50 کيلومتري حتما اين تعداد مشترک وجود دارد. طبق گفته سازندگان ،‌ WiMax هزينه نصب کمي دارد. البته گران تر از Wlan است ، اما ارزان تر از ايستگاه هاي سلولي GSM تما مي شود. اين بدان معناست که اپراتورهاي WiMax مي توانند با هزينه کمتر، سطح بيشتري از شهر را پوشش دهند. در آينده بايد بتوان به جاي نصب پردردسر دکل ها در مناطق مرتفع ، به راحتي آنتن ها را در سقف خانه ها و ساختمان نصب کرد.

شبکه هاي بي سيم در سطح شهر اولين نسخه استاندارد WiMax که در آوريل 2002 روانه بازار شد، يک سيستم يک نقطه به چند نقطه بود که در بازه فرکانسي 10 تا 66 گيگا هرتز کار مي کرد. انتقال داده در اين فرکانس، نيازمند ديد مستقيم بود و اين که امکان آن در بسياري از شهرها و مناطق وجود نداشت،نقطه ضعفي براي آن به شمار مي آمد.
به هيمن جهت، در نسخه اصلاح شده اين استاندارد، IEEE802.16a که در ژانويه 2003 منتشر شد، مشخصه فرکانسي به محدوده 2 تا 11گيگا هرتز انتقال داده شده تا نياز به داشتن ديد مستقيم در ارتباطات رفع شود. مشترکان و نقاط دسترسي WiMax در دو باند فرکانسي کار مي کنند: 5 گيگا هرتز و 3.5 گيگا هرتز باند 5 گيگا هرتز نياز به مجوز ندارد و مي توان تا توان 100 ميلي وات سيگنال ارسال کرد. با اين توان امکان پوشش دادن محدوده 30 متري درون محل هاي بسته و محدود وسيع تري در خارج آن وجود دارد .
اما کار در باند 3.5 گيگا هرتز نياز به مجوز دارد و با تواني در حدود يک وات، مي توان به برد 50 کيلومتر، که در ابتدا بدان اشاره شد، رسيد. ميزان توان مورد استفاده در اين سيستم، به نوع مجوز استاندارد سيستمي که در محل به کار گرفته شده است، بستگي دارد. پرکاربردترين پيکربندي 802.16a، شامل يک ايستگاه پايه است که از طريق يک PMP، به نقاط دسترسي داخل ساختمان متصل مي شود. شعاع سلول ها ، عموما بين شش تا ده کيلومتر است که در اين محدوده، کاربردهاي ديد مستقيم به صورت بهينه کار نمي کنند. همچنين حداکثر شعاعي که از نظر تئوري قابل دسترسي است ، به کار گرفته نشده است. از ديگر کاربردهاي 802.16، برقراري ارتباط بين Wlanها و نقاط تجاري، و اتصال آنها به اينترنت است. در اين کاربرد، محل هاي تجاري مي توانند WiMax را در جايي نصب کنند که امککان سيم کشي وجود ندارد.
امنيت بالا WiMax تاکنون شامل DES يا Triple DES به همراه يک کليد 16 بيتي بوده است. در زماني که WiMax بخواهد به صورت رسمي به بازار عرضه شود، از AES يا استاندارد پيشرفته امنيتي استفاده نمي کند که داراي بالاترين ضريب امنيتي در بين الگوريتم هاي موجود است . اين استاندارد ، پايه اي براي روش هاي امنيتي بعدي سيستم نيز خواهد بود.
اين فناوري کجا از WLAN جدا مي شود؟ از نظر تئوري، WiMax و WLAN مي توانند با هم تداخل کاري داشته باشند. زيرا در برخي کشورها شبکه هاي WLAN از هيمن محدوده فرکانسي استفاده مي کنند. اما زيمنس اطمينان داده است که WiMax از محدود فرکانسي 2.4 تا 2.834 گيگا هرتز به منظرو استفاده در WLAN استفاده نکند.

آنتن هاي هوشمند در 802.16 به منظور افزايش محدوده تحت پوشش و بالا بردن بازدهي، امکان استفاده از آنتن هاي هوشمند نيز فراهم شده است . يعني به جاي يک آنتن از چهار آنتن استفاده مي شود. هر يک از اين چهار آنتن، در بازه هاي زماني معيني، عمليات ارسال و دريافت داده را انجام مي دهند. اين آنتن ها يا سيگنال هاي مختلفي را ارسال مي کنند يا جريان داده اضافي مي فرستند. اين تکنيک آخر، براي استفاده در WiMax يک روش ايده آل است. زيرا باعث مي شود علي رغم موانع مختلفي که در مسير ارتباطي وجود دارد، مانند ساختمان ها و درختان ، حداقل يک سيگنال ، شانس رسيدن را بيايد و ديگر نيازي به ارسال مجدد نباشد.
طبق بررسي اينتل، بازدهي اين آنتن هاي چهارگانه که به MI-MO يا چند ورودي- چند خروجي معروفند، چهار برابر آنتن هاي تکي است . براي رسيده به توان مشابه در آنتن هاي معمولي، بايد ميليون ها بار توان بيشتري مصرف کرد. البته، سيستم هايي که از آنتن هاي MI-MO استفاده مي کنند، براي مديريت صحيح سيگنال ها نياز به پردازش بيشتري دارند. اينتل بر اين باور است که اين آنتن ها در سيستم هاي انتقال داده آينده، حتما مورد استفاده قرار مي گيرند. همچنين مي توان بدون پرداخت هزينه بالا، از اين آنتن ها در pcها و نوت بوک ها استفاده کرد، زيرا هزينه تمام شده هر آنتن ، کمتر از يک دلار خواهد بود.
IEEE802.16 علاوه بر استفاده از آنتن هاي هوشمند ، از شبکه هاي Mesh نيز، که براي تحت پوشش قراردادن مناطق گسترده تر کاربرد دارند، پشتيباني مي کند. در شبکه هاي Mesh تلفن هاي همراه ،‌PDAها، نوت بوک ها ، بازي هاي الکترونيکي، و pcها به عنوان نقاط تقويت سيگنال شبکه مورد استفاده قرار مي گيرند تا به اين ترتيب، دامنه تحت پوشش شبکه به ميزان زيادي گسترش‌ يابد. ويژگي اين شبکه ها در اين است که ادوات به کار رفته، ارسال را با توان پايين انجام مي دهند تا نياز به مصرف انرژي زيادي وجود نداشته باشد. اين ويژگي در شبکه هايي که ادوات به کاررفته در آن ، مانند تلفن هاي همراه يا PDAها، از باتري استفاده مي کنند،‌بسيار مهم است .

 گام بعدي
شبکه هاي تلفني يا سيمي، شبکه هايي گران قيمت هستند. به همين دليل تاکنون شبکه هاي باند پهن کابلي يا DSL چنان انتظار مي رفت، گسترده نشده اند. اگر WiMax طوري کار کند که طراحانش پيش بيني کرده اند ، اين کاستي به زودي برطرف مي شود و اينترنت باند پهن در اختيار همه قرار مي گيرد. اينتل که خود از پشتيبانان اين نوع شبکه بي سيم است، محصولات نيمه هادي مربوط به آن را در سال 2004 به بازار عرضه کرد. اين قطعات مناسب ادوات سمت مشترک است که نقاط دسترسي WiMax مي باشند. زيمنس تمايل دارد ايستگاه هاي پايه را در نيمه سال 2005 ارائه کند.
محصولات کاربر نهايي سازگار با 802.16 در سال 2006 و تلفن هاي همراه و PDAها با قابليت کار با WiMax در سال بعد از آن آماده عرضه مي شوند. اگر اين محصول در حوزه MAN يا شبکه هاي شهري چنان موفق باشد که WLAN در صنعت بوده است، آينده خوبي در انتظارش خواهد بود. WLAN به خاطر تبعيت از يک استاندارد جهاني، گسترش خوبي پيدا کرده است و مي توان هرجا از آن استفاده کرد. Paul Otellini، قائم مقام اينتل، پيش بيني مي کند که طي دو تا چهارسال ، WiMax به همان جايگاهي برسد که WLAN در حال حاضر قرار دارد. اولين نوت بوک با قابليت کاربا WiMax در 2006 در بازار خواهد بود و بنا به گفته Otellini، مي توان در سال بعد منتظر تلفن همراه و PDA آن بود.
WiMax، مکمل و رقيب WiMax نيز مانند DSL، درست به خانه ها مي رسد. اين موضوع به سرويس دهندگان امکان مي دهد ارتباط با مشترکان را مديريت کنند. WiMax به زودي انحصار شبکه هاي محلي را به چالش مي کشد. سرويس دهندگان رقيب که تاکنون ظرفيت مورد نياز خود را از شرکت هاي مخابرات اجاره مي کردند، مي توانند خود فرستنده هاي WiMax را نصب کرده و يک رقابت جهاني را در سراسر دنيا با آنها آغاز کنند. اين رقابت جان تازه اي به دنياي تجارت مي دهد و مشترکان مي توانند شاهد کاهش قيمت ها، در اثر اين رقابت باشند.